Kl..n, F..ck of toch Wow

Ik weet niet hoe ik de dag van 07 mei zou moeten beschrijven.

Het begon al vroeg, Kim en Liv kunnen erover mee praten, brachten ons naar Schiphol, koffer en camo-tas inklaren, afscheid genomen en dan begint het wachten. Bijna 4 uur op Schiphol en na vertrek naar München nagenoeg geen wachttijd. En dan kan de reis echt beginnen over verscheidene wateren en plassen.

Lange reizen ( 11 uur nagenoeg stil zitten naar SF ) zit niet echt in mijn bloed maar het brengt me wel aan het koken. Er woei ( waaide dus ) een constant koude stroomlucht door het vliegtuig en misschien heeft dat er ook mee te maken gehad dat ik gaandeweg me steeds beroerder begon te voelen. Het eindigde met een overvloed aan speeksel in mijn mond en de tekenen van overgeven begonnen op te spelen. Ik eindigde, zittend op het toilet, met een te grote plastic zak in mijn hand. Verdere details zal ik niet noemen maar het was niet fraai om aan te zien 🤣.

Na de grenscontroles, met ellenlange wachtrijen, naar de loopband voor onze koffers. Komen we tot de ontdekking dat alleen de koffer van Anna aanwezig is en de camo-tas is geen velden of wegen te bekennen. Blijkt hij dus nog in München te staan. Dan maar zonder naar Fairfield met de mededeling dat hij zal worden afgegeven in Reno. We gaan het meemaken.

Auto ophalen, ging gesmeerd. Werden begeleid en we waren net te laat voor het claimen van een SUV van Cadillac. Pech dan maar, deze volgende weken, doen met een mindere. Nu rijden we in een Chevrolet Equinox. Ook goed, zit meer in over mijn camo-tas.

Aangekomen op het eerste adres van het hotel hebben we de kamer geïnspecteerd en goed bevonden. Daarna boodschappen doen in de Walmart ( koelbox, water, iets te eten voor onderweg ), eten bij Panda Express en dan snel naar bed. Nog steeds last van hoofdpijn en misschien dat een goede nachtrust wonderen doet.

Voor deze dag gaan we snel afsluiten 😉